دو اکسیر از جام عباس علیه السلام

در این زمان که دشمنان اسلام و تشییع با تهدید ها و تطمیع های خود به دنبال ذلّت مسلمین جهان اسلام هستند، می طلبد که حضرت عباس علیه السلام را سرمشق قرار داده و همان گونه که او با بصیرت از کنار تطمیع ها گذشت و با شجاعت در مقابل تهدیدها ایستادگی نمود و لحظه ای از اطاعت از ولی امر خود غفلت نورزید و علی الدوام خیرخواه خدا و رسول و امام و جامعه بود، ما نیز به نمی از این یم دست بیابیم و با کمک تقوی و مطالعات پی گیر نسبت به مسائل روز و جهان ، بصیرت خود را افزایش دهیم.

بصیرت اکسیر کمیابی است که خداوند به خواص از اولیاء خود اعطا می کند، نفوذ بصیرت در اعماق جان عباس بن علی علیهما السلام، ترحّم ولی معصوم خدا را بر می انگیزد، تا جائیکه از امام صادق علیه السلام نقل شده که فرموده اند: «کان عمّنا عباس بن علی نافذَ البصیرة، صَلب الایمان، جاهد مع أبی عبدالله و أُبلِیَ بلاءً احسناً و مضی شهیداً» (1)

«عموی ما عباس بن علی دارای بصیرتی نافذ و ایمانی محکم بود، به همراه امام حسین علیه السلام مجاهده نمود و امتحانی نیکو پس داد و با شهادت از دنیا رفت».

و حضرت سجاد علیه السلام نیز می فرماید: «خداوند عموی ما عباس را رحمت نماید که برادرش را بر خود مقدم داشت و جان خویش را فدای حضرتش نمود به گونه ای که در یاری او دو دستش را قطع کردند و خدای سبحان در عوض آن دو بال به او عنایت فرمود که مانند جعفر بن ابیطالب در بهشت پرواز می کند و برای عباس در نزد خداوند در روز قیامت، منزلت و مقامی است که جمیع شهدا به آن غبطه می خورند» (2)

و در زیارتنامه حضرتش به نقل از امام صادق علیه السلام می خوانیم: «اشهد انک لم تَهِن و لم تنکل و انک مضیتَ علی بصیرة من أمرِک».(3)

شهادت می دهم که تو [در راه یاری برادرت] سست نشدی و عقب نشینی ننمودی و تو در حالی که دارای بصیرت بودی دنیا را ترک نمودی [و با گمراهی از دنیا نرفتی].

ویژگی دیگر عباس علیه السلام ایثار بود که در حدیث حضرت سجاد علیه السلام بدان اشارت رفت، برادر خود را بر خود برگزید و جان خود را فدای وی کرد و خود را قبل از وی در معرض شهادت قرار داد.

ولی در این میان مهم ترین ویژگی عباس علیه السلام که در زیارتنامه های مأثورة و احادیث به آن اشاره شده و با همان ویژگی بصیرت ارتباط کامل دارد، پیروی از ولی زمان و اطاعت از ولی امر است. عباس علیه السلام سر باز نزدن از فرامین و نصیحت و خیرخواهی نسبت به امام خود را چنان در خود استوار کرده بود که امام صادق علیه السلام به ما دستور می دهد که هنگام زیارت عباس علیه السلام قرائت کنیم: